Ik ben geïnspireerd door dit artikel van nu.nl : http://goo.gl/QJOZZ over de deeltjes versneller Large Hadron Collider waarmee het in theorie mogelijk wordt om deeltjes in het verleden of in de toekomst te laten ontstaan. Er wordt duidelijk aangegeven dat de theorie wat ver gezocht is en dat het zeker niet gaat werken om mensen op deze manier te laten tijdreizen, maar dat je mogelijk met die deeltjes kan communiceren.
Uiteraard spreekt dit de fantasie behoorlijk aan en al snel kwam de volgende gedacht bij me op: Als we willen communiceren met de toekomst dan hebben we een communicatie middel nodig. We zullen dus ergens een “ding” moeten bouwen waar we een apparaat bouwen wat gaat luisteren naar boodschappen uit de toekomst. En pas als we dat apparaat op een zeer specifieke plaats gebouwd hebben dan zouden we dit ook breeduit moeten communiceren en publiceren zodat er later terug gezocht kan worden dat de plaats bestaat en waar hij is en hoe er gekeken wordt naar boodschappen die vanuit de toekomst erheen gezonden worden. Toen ik mijn idee deelde met Hugo moest hij lachen. Als we dan “luisteren”, wat doen we dan als de eerste boodschap is: “zet dat ding uit!” (doelend op die deeltjesversneller).
En dan komen we meteen met de klassieke paradoxen. Stel dat we dat ding uitzetten, dan had de hele boodschap in de toekomst niet verstuurd hoeven worden. Kortom, ik ben meteen geïnspireerd voor een aantal verhalen met dit thema.
Henri Koppen 